Zapraszamy do skorzystania ze świadczeń zdrowotnych lekarzy pediatrów zatrudnionych w Przychodni Portowej – jednej z najstarszych szczecińskich placówek zdrowotnych.

Pediatria

Pediatria jest nauką o dziecku przedmiotem której jest przebieg okresu wzrostu i dojrzewania dziecka oraz zagadnienia dotyczące ochrony zdrowia, wczesnego rozpoznawania chorób oraz schorzeń i zapobiegania tym dolegliwościom w wieku dziecięcym.

Rozwój dziecka

Lekarz pediatra opiekuje się dzieckiem od momentu urodzenia do osiągnięcia przez nie wieku dojrzewania. Okres ten dzieli się na:

• – noworodkowy (moment urodzenia – koniec pierwszego miesiąca życia)
• – niemowlęcy (1 miesiąc życia – koniec pierwszego roku życia)
• – wczesne dzieciństwo (pierwszy rok życia – ukończony piąty rok życia)
• – późne dzieciństwo (szósty – dwunasty rok życia)
• – dojrzewanie/dorastanie (trzynasty – siedemnasty rok życia).

Choroby wieku dziecięcego

W różnym wieku dziecka mogą pojawiać się charakterystyczne choroby i zagrożenia. Do najczęstszych dolegliwości zdrowotnych okresu niemowlęcego zalicza się zakażenia górnych dróg oddechowych. Spowodowany nieprawidłowym odżywianiem niedobór żelaza może wywołać niedokrwistość, a nietolerancja krowiego mleka może skutkować alergią.[read more=”Więcej” less=”Mniej”] Dzieci w okresie przedszkolnym najczęściej mają problemy zdrowotne wynikające z zakażenia górnych dróg oddechowych i zapalenia ucha środkowego. Nieprzestrzeganie higieny może wywołać biegunki. Ponadto pojawiają się różnego rodzaju urazy, które niekiedy mogą zagrażać życiu.
W wieku szkolnym choroby zakaźne zdarzają się rzadziej, między innymi w wyniku stosowania szczepionek ochronnych. Wciąż występują natomiast infekcje górnych dróg oddechowych, alergie oraz nierzadko wielonarządowe urazy. W okresie tym pojawiają się problemy psychologiczne związane z dojrzewaniem dzieci. Ich powodem jest najczęściej przestrojenie hormonalne a czasem zaburzenia hormonalne. W wieku szkolnym zwiększa się też zagrożenie uzależnienia się dziecka od różnych substancji odurzających takich jak alkohol, narkotyki czy leki.[/read]

Konsultacje z lekarzem pediatrą

Zmiany w zachowaniu dziecka, na przykład nadmierną pobudliwość lub senność należy skonsultować z lekarzem pediatrą lub psychologiem. Konsultacji z lekarzem pediatrą zawsze wymagają ostre objawy takie jak gorączka powyżej trzydzieści osiem i pół stopnia, biegunka, wymioty, kaszel czy zaburzenia świadomości. Do pediatry należy się zgłosić również gdy występuje spadek wagi dziecka przy prawidłowym odżywianiu oraz gdy występują przewlekłe problemy z przyjmowaniem pokarmów.

Współpraca lekarzy pediatrów z innymi specjalistami

Dość powszechnie zdarza się, że lekarze pediatrzy są jednocześnie lekarzami rodzinnymi. Wynika to z założeń pediatrii, zgodnie z którymi czuwanie nad prawidłowym rozwojem dziecka realizowane jest między innymi poprzez analizowanie wszelkich możliwych aspektów oraz zależności wynikających z kompleksowej opieki zdrowotnej nad dzieckiem.[read more=”Więcej” less=”Mniej”] W poczet tych czynników zalicza się także kontekst socjologiczny i ekonomiczny. Rozpoznanie choroby lekarz pediatra rozpoczyna od szczegółowego wywiadu rodzinnego. Kolejnym etapem jest badanie młodego człowieka. Powszechną praktyką jest współpraca pediatrów z alergologami, laryngologami wynikająca z coraz częściej występujących u dzieci różnorodnych alergii i uczuleń. Lekarze pediatrzy mając na uwadze prawidłowy przebieg dojrzewania psychicznego dzieci często są także w stałym kontakcie z psychologami. Konsultacje z lekarzami specjalizującymi się w tej dziedzinie medycyny pomagają w znalezieniu odpowiednich metod wychowawczych oraz w rozwiązaniu problemów, a także w zidentyfikowaniu i określeniu potrzeb dziecka.

[/read]

Profilaktyka

Zaleca się aby wizyty u lekarza pediatry, mające na celu profilaktyczne kontrole stanu zdrowia i tak zwane okresowe bilanse rozwoju dziecka, oceniające prawidłowy rozwój psychomotoryczny młodego pacjenta odbywały się zgodnie ze wskazanym harmonogramem. Rodzice i pediatrzy powinni także przestrzegać programu szczepień ochronnych.

Pediatria społeczna

Do zadań pediatrii klinicznej należy opis chorób oraz ich patogenezy, symptomatologia i leczenie. Wpływ środowiska i społeczeństwa na dziecko i jego rolę w tych obszarach oraz wszystkie związane z tym zagadnienia należą do problemów, którymi zajmuje się pediatria społeczna.[read more=”Więcej” less=”Mniej”] Pediatria społeczna nie stanowi oddzielnej specjalności w medycynie dzieci i młodzieży. Określa odpowiednią postawę wobec profilaktyki i leczenia w pediatrii. Społeczna medycyna dzieci i młodzieży umożliwia zrozumienie i odczucie badań. W zakresie profilaktyki pediatria społeczna skupia się na ocenie norm wzrastania i rozwoju, standardach żywienia, programach szczepień, prewencji chorób dziedzicznych, wadach wrodzonych, wypadkach, higienie środowiska oraz zdrowiu psychicznym. Wśród wielu metod zapobiegania chorobom najczęściej stosuje się edukację zdrowotną, w tym nauczanie dzieci, całych rodzin czy osób odpowiedzialnych za zdrowie publiczne. Domeną działalności pediatrii społecznej są również żłobki, przedszkola i szkoły. Odnośnie chorób noszących znamiona społecznych, a więc występujących u powyżej jednego procenta populacji dziecięco-młodzieżowej lub w stanach zwiększonego zagrożenia pediatria społeczna zajmuje się badaniami epidemiologicznymi oraz statycznymi związanymi z zaistniałymi problemami zdrowotnymi, stanami niedoborowymi oraz przyczynami zgonów. Zdobyte w ten sposób dane są podstawą do opracowania sposobów zapobiegania oraz odpowiedniej organizacji infrastruktury sanitarnej i socjalnej, zapewniającej chorymi i kalekim dzieciom możliwość jak najszybszego i jak najlepszego rozpoznania, dyspanseryzacji (wydzielenie z populacji dzieci znajdujących się pod opieką lekarską tych, które powinny znajdować się pod szczególnym nadzorem i uwagą lekarza), właściwego leczenia i readaptacji w razie kalectwa fizycznego lub umysłowego. Najważniejszym celem pediatrii społecznej jest utrzymanie zdrowia dzieci i młodzieży na najlepszym możliwym poziomie w określonych warunkach. Aby realizować powyżej opisane cele niezbędna jest współpraca lekarzy pediatrów z m.in. instytucjami komunalnymi i zdrowia publicznego.[/read]

Edukacja zdrowotna w zakresie pediatrii

Ze względu na to, że pierwsze lata życia dziecka mają kluczowy wpływ na prawidłową postawę i sylwetkę bardzo ważne jest wyrabianie zdrowych nawyków żywieniowych już od najmłodszych lat oraz zachęcanie dzieci do jak największej ilości ruchu, a także nauczenie ich odpowiednich zasad higieny. [read more=”Więcej” less=”Mniej”]W związku z tym, że rodzice są pierwszymi nauczycielami dziecka oraz dlatego, że najmłodsi naśladują swoich opiekunów środowisko rodzinne ma kolosalny wpływ wyrabianie odpowiednich nawyków zdrowotnych u dzieci. Bardzo ważne znaczenie dla wychowania zdrowotnego ma także szkoła. W tym przypadku znaczącą rolę pełni pielęgniarka szkolna, która jest nie tylko edukatorem ale także doradcą medycznym dyrektora i szkoły. Jej aktywność nie powinna być wyodrębniona z pracy szkoły ale powinna stanowić część ogólnego programu placówki. Do jej obowiązków zaliczyć należy edukację zdrowotną będącą częścią wszystkich udzielanych przez nią świadczeń zdrowotnych. Edukacja zdrowotna wskazuje na co należy położyć nacisk w profilaktyce zdrowotnej. Pozwala również wykryć luki w wiedzy, które dzięki temu można uzupełnić. Tego typu działania odpowiednio kierunkują zachowania zdrowotne dzieci.

Edukacja zdrowotna ma także za zadanie przygotowanie dziecka do bycia niezależnym, zdrowym i twórczym członkiem społeczeństwa. Wielu lekarzy i nauczycieli uważa, że zdrowie powinno uzyskać większe znaczenie w ogólnej edukacji a edukacja zdrowotna w szkole jest jednym z podstawowych praw każdego dziecka. Powszechnie przyjmuje się, że edukacja zdrowotna w szkole stanowi najbardziej opłacalną, długofalową inwestycję w zdrowie społeczeństwa. Sensowne wydaje się również twierdzenie, że dziecko musi cieszyć się dobrym zdrowiem aby mogło skutecznie się uczyć. W związku z tym edukacja zdrowotna powinna stanowić dla nauczycieli ważny element ich pracy, gdyż zagadnienia przez nią poruszane oddziałują pozytywnie na zdrowie uczniów, a tym samym pozwalają być nauczycielom bardziej skutecznym w procesie nauczania. Odpowiednio prowadzona edukacja zdrowotna wśród przedszkolaków i uczniów skutkuje w wieku dojrzałym zwiększoną podatnością na różnego rodzaju działania profilaktyczne.

[/read]

Leczenie dzieci bez zgody ich opiekunów prawnych

U osób poniżej szesnastego roku życia zgodę na leczenie musi wyrazić opiekun prawny pacjenta. Leczenie osób między szesnastym a osiemnastym rokiem życia może odbyć się za zgodą opiekuna prawnego i pacjenta. Pewne sytuacje pozwalają na odstąpienie od tych reguł. [read more=”Więcej” less=”Mniej”]Zgoda na leczenie nie jest wymagana gdy małoletni pacjent wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej a nie ma możliwości skontaktowania się z jego opiekunem prawnym. Artykuł 33 UoZL pozwala lekarzowi w takim przypadku na udzielenie świadczeń zdrowotnych bez zgody opiekunów dziecka. W takiej sytuacji, jeśli to możliwe lekarz powinien skonsultować się z innym lekarzem. W dokumentacji medycznej nieletniego pacjenta musi zostać odnotowany fakt udzielenia mu pomocy lekarskiej bez zgody jego przedstawiciela ustawowego. Innym przypadkiem kiedy lekarz może udzielić pomocy nieletniemu bez zgody jego opiekuna jest sytuacja, w której powinien on skorzystać ze świadczenia zdrowotnego a nie ma możliwości porozumienia się z jego przedstawicielem. Jeżeli nie jest konieczne natychmiastowe leczenie, zgodnie z art. 32 ust. 8 UoZL lekarz może udzielić świadczeń zdrowotnych bez zgody opiekuna dopiero po wyrażeniu zgody przez sąd opiekuńczy. W przypadku gdy zachodzi potrzeba wykonania określonych czynności leczniczych, na które nie zgadza się opiekun dziecka, lekarz może je zastosować po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego. Ta reguła nie obowiązuje gdy lekarz oceni, że zwłoka wynikająca z oczekiwania na decyzję wymiaru sprawiedliwości może doprowadzić do ciężkiego rozstroju zdrowia nieletniego pacjenta, ciężkiego uszkodzenia ciała lub utraty życia. W takiej sytuacji lekarz ma prawo wykonać niezbędne czynności aby zapobiec wyszczególnionym skutkom. Jeśli istnieje taka możliwość lekarz powinien naradzić się z innym specjalistom. Lekarz ma obowiązek poinformowania sądu opiekuńczego o podjęciu czynności leczniczych wobec dziecka, wbrew woli jego opiekuna prawnego. Kolejnym przypadkiem, w którym lekarz nie musi konsultować się w sprawie podejmowanych przez siebie decyzji z przedstawicielem ustawowym dziecka jest konieczność zmiany sposobu postępowania w trakcie wykonywania zabiegu operacyjnego lub innych czynności o podwyższonym ryzyku. Chodzi o pojawienie się okoliczności, których nieuwzględnienie mogłoby doprowadzić do braków postępu w leczeniu, pogorszenia stanu zdrowia lub śmierci nieletniego pacjenta. W opisanej sytuacji lekarz prowadzący leczenie powinien skonsultować się z innym lekarzem, najlepiej tej samej specjalności.

(na podstawie: Justyna Zajdel, Prawo medyczne dla pediatrów, Łódź 2009)

Przychodnia Portowa w Szczecinie zaprasza do skorzystania ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez zatrudnionych w tej jednej z najstarszych szczecińskich placówek lekarzy specjalistów, w tym lekarzy pediatrów.[/read]

Wizyta u lekarza pediatry

Rozwój fizyczny i psychiczny dziecka są ze sobą mocno związane. Dlatego powstał termin rozwój psychoruchowy dziecka. Rodzice, a także inne osoby dorosłe, które mają styczność z dzieckiem bezpośrednio wpływają na jego rozwój. [read more=”Więcej” less=”Mniej”]Wyboru lekarza pediatry, który będzie dbał o zdrowie i prawidłowy rozwój dziecka powinno się dokonać jeszcze przed jego narodzeniem. Podstawową opiekę pediatryczną zapewnia lekarz pierwszego kontaktu pediatra lub lekarz rodzinny. Podczas wyboru powinniśmy kierować się nie tylko umiejętnościami lekarza pediatry, ale również jego sumienność i bardzo ważne łatwością nawiązania kontaktu z dzieckiem i rodzicami. Ważne jest aby opiekę lekarską sprawował jeden lekarz pediatra. Częste zmiany zaburzają ciągłość i systematyczność opieki, a także powodują niechęć i brak zaufania do „swojego” doktora, a to bardzo ważne w przypadku dzieci. Lekarz pediatra, który zna dziecko od dłuższego czasu, obserwuje jego rozwój, trafniej i szybciej dostrzeże nieprawidłowości. Bardzo ważne jest, aby przy każdej wizycie dziecka u lekarza pediatry, mieć przy sobie jego książeczkę zdrowia, w której doktor odnotowuje informacje na temat zastosowanego leczenia. W niej również znajdziemy szczegóły na temat szczepień lub ewentualnych alergii. Jeśli dziecko urodziło się zdrowe i bez żadnych komplikacji, to pierwszą wizytę w domu niemowlęcia zapewnia położna. Podczas jej trwania, oceni ona stan zdrowia dziecka i matki. Często też służy pomocą i radą w codziennej pielęgnacji noworodka. Ma to bardzo pozytywny wpływ na dziecko. Dzięki temu niemowlę nie jest poddawane stresowi i potencjalnemu ryzyku wizyty w przychodni. Wizyta w przychodni ze zdrowym dzieckiem powinna odbyć się w terminie pierwszych czterech tygodni życia dziecka. Najlepiej kiedy przypadnie ona do ukończenia przez dziecko 2 tygodnia życia. Między 4 a 6 tygodniem należy wykonać obowiązkowe szczepienia, poprzedzone wizytą u lekarza pediatry. Podczas jej trwania lekarz pediatra przeprowadza wywiad z matką niemowlęcia, ocenia stan jego zdrowia, a także waży i mierzy dziecko. Ważne jest aby pierwsze spotkanie z lekarzem pediatrą odbyło się w miłej atmosferze, w momencie kiedy nasze dziecko jest w dobrym nastroju. Należy również pamiętać, aby podczas wizyty zachować spokój, ponieważ nasze zdenerwowanie udziela się maluchowi. Rodzice mają czasem wątpliwości czy szczepić swoje dziecko. Ochronę przez szczepienie rozpoczyna się już w szpitalu, tuż po narodzinach. Kolejne odbywa się około 6 tygodnia życia i powtarza co sześć tygodni. Szczepienia mają za zadanie chronić dzieci przed groźnymi chorobami. Potrafią być one bardzo groźne, a ich powikłania mogą kończyć się nawet śmiercią. Istnieje ryzyko wystąpienia odczynów poszczepiennych, ale są one nieporównywalne ze skutkami choroby. Poważniejsze powikłania występują rzadko. Niezmiernie ważne jest, aby każde szczepienie poprzedzone było badaniem przeprowadzonym przez lekarza pediatrę, ponieważ szczepić należy tylko dzieci zdrowe. Ból ukłucia można złagodzić czułym przytuleniem i tuleniem dziecka podczas i po zabiegu. Uchybieniem jest podanie dziecku leków przeciwbólowych – przeciwgorączkowych bez polecenia lekarza pediatry chyba, że wcześniej występowały u dziecka drgawki gorączkowe. Po każdym szczepieniu należy obserwować dziecko 15 – 30 minut na terenie przychodni. Zawsze bowiem istnieje ryzyko wystąpienia reakcji poszczepiennych np. reakcja anafilaktyczna.

Skrupulatna charakterystyka dojrzewania dziecka obliguje pediatrę do przeprowadzania profesjonalnego badania. Wykonuje się je przy każdej wizycie u pediatry. Z reguły rodzice pragną wiedzieć, jakie „postępy” robi ich dziecko. Jednym z elementów takiego badania, to pomiar dziecka. U najmłodszych dzieci pediatra ogranicza się do zmierzenia głowy dziecka, oraz sprawdzenia jego wagi. Te informacje można również uzyskać, dokonując tych pomiarów samodzielnie. Pomiary głowy należy wykonać centymetrem ,w najszerszym punkcie czaszki, który przechodzi przez guzy czołowe i guzowatość potyliczną. Natomiast, zmierzenie długości niemowlęcia jest trudne ze względu na stopień wyprostowania przygiętych nóżek. Wynik tych pomiarów winny znajdować się w stosownych siatkach centylowych. Z racji na dużą świadomość rodziców np. łatwy dostęp do pediatry, a nawet informacje z Internetu, mogą oni na własną rękę śledzić rozwój swojego dziecka. Siatki centylowe są w tym bardzo pomocne, ponieważ w sposób jasny i czytelny unaoczniają czy rozwój niemowlaka przebiega prawidłowo. Podstawowe informacje jakie można tam znaleźć to waga i wzrost dziecka . Rejestrowanie dokonań dziecka umożliwi rozwiać jakiekolwiek wątpliwości rodziców przy okazji terminu kolejnej wizyty u pediatry. Poprawnie rozwijającemu się niemowlęciu starczą spotkania z pediatrą raz w miesiącu połączone ze szczepieniem ochronnym. Pojęcie „poprany rozwój dziecka” jest bardzo niejednoznaczne. Maluchy rozwijają się bowiem w różnym tempie, a czujne oko rodziców i opieka pediatry pozwolą wykryć alarmujące sygnały w rozwoju dziecka. Wstępna ingerencja i fachowa pomoc np. pediatry prawdopodobnie uchroni niemowlę przed nieprawidłowościami ze strony psychomotorycznej malucha.[/read]

Rola pielęgniarki podczas leczenia pediatrycznego

Współczesna medycyna, określa nad wyraz wysokiej jakości wymogi , osobom parającym się zawodem pielęgniarki/pielęgniarza. Ludzie ci mają obowiązek dysponowania obszernym przygotowaniem teoretycznym obejmującym nauki biologiczne, medyczne, pielęgniarskie, farmakologiczne, psychologiczne oraz nauki społeczne, a także posiadać wyuczone praktyczne realizowanie wielu procedur terapeutycznych, zabiegowych a także pielęgniarskich, jak też orientować się w zasadach zgodnych z normą.[read more=”Więcej” less=”Mniej”] Żeby przebieg kuracji małego pacjenta przyniósł efekty i odbywał się w atmosferze zaufania i harmonii, potrzebna jest właściwa współpraca każdego członka zespołu leczącego ( lekarza pediatry, pielęgniarki, psychologa, dietetyka, fizykoterapeuty i innych ), oraz bliska i serdeczna współpraca tego zespołu z rodzicami dziecka. Często podczas terapii wiodącą funkcję piastuje pielęgniarka pediatryczna, która nie tylko trzyma pieczę nad pielęgnacją chorego, lecz także spełnia inne obowiązki. To ona przebywa najwięcej czasu z chorym dzieckiem, a w wyniku wykonywanych przez nią czynności pielęgnacyjnych często rodzi się między nimi szczególna relacja emocjonalna. Pielęgniarka pediatryczna kontroluje także regularnie kondycję kliniczną dziecka, monitoruje progresję terapii i dalej informuje lekarza pediatrę i innych członków zespołu o postępach leczenia. Do jej obowiązków należy również minimalizowanie lęku dziecka , oraz wzmocnienie jego zaufania do personelu leczącego, a przede wszystkim udzielanie pomocy emocjonalnej, zarówno małemu pacjentowi jak i jego rodzicom lub opiekunom w niełatwych chwilach. Ażeby podołać wszystkim tym obowiązkom, pielęgniarka musi być należycie wykształcona pod względem kompleksowej opieki pielęgniarskiej nad chorym dzieckiem. Zobowiązana jest również posiadać wszechstronną wiedzę z dziedziny anatomii, fizjologii, patofizjologii, farmakologii , dietetyki, psychologii oraz stosowną wiedzę przy przeprowadzaniu procedur zabiegowych, pielęgnacyjnych i terapeutycznych. Owe przygotowanie i kwalifikacje są przede wszystkim istotne w pediatrii, gdyż dziecko potrzebuje troski odmiennej aniżeli dorosły pacjent. Opieka ta obliguje pielęgniarkę do dysponowania wiedzą z zakresu medycyny jak i orientowania się w zabiegach pielęgnacyjnych i terapeutycznych, ale także wymaga łatwości w nawiązaniu relacji emocjonalnej z małym pacjentem. W przypadku niedostatku serdecznych stosunków, przebieg kuracji będzie prawdopodobnie znacząco opóźniony. Trzeba pamiętać, że kondycja psychiczna ma silny wpływ na pracę narządów, a nasilenie negatywnych emocji niekorzystnie oddziałuje na przebieg zdrowienia, kondycję, układ nerwowy autonomiczny i na układ hormonalny. Mając na uwadze te czynniki, kształcenie w zakresie pielęgniarstwa pediatrycznego stanowi istotną część struktury przygotowania zawodowego stażystów pielęgniarstwa i położnictwa.[/read]

Badanie podmiotowe dziecka wykonywane przez pediatrę

Badanie podmiotowe polega na pozyskaniu od rodzica/opiekuna, jak również, jeśli jest to możliwe wprost od dziecka danych, obejmujących przypadłości, które w chwili obecnej niepokoją, jak również informacji o dolegliwościach, które chory ma już za sobą, oraz tych długotrwałych, o sytuację higieniczno–bytową, sposób odżywiania, jak również chorób pojawiających się w najbliższej rodzinie.[read more=”Więcej” less=”Mniej”] Bardzo istotną sprawą podczas spotkania pediatry z pacjentem, zwłaszcza kiedy jest nim małe dziecko jest przygotowanie serdecznej i miłej atmosfery. To właśnie ona może być szalenie pomocna w zgromadzeniu potrzebnych informacji o pacjencie (tzw. wywiad). Te informacje ułatwią pediatrze wskazanie dalszej drogi leczenia, i z reguły w znacznym stopniu przyczyniają się do postawienia trafnej diagnozy. Aby badanie podmiotowe było kompletne, musi składać się z następujących elementów: a) danych personalnych (imię i nazwisko, data urodzenia, wiek dziecka, miejsce zamieszkania, pesel; b) wywiadu chorobowego ( chodzi tu o określenie pierwszych objawów choroby oraz czasu ich trwania, scharakteryzowanie objawów i chronologia ich występowania) także o okoliczności, które przyczyniają się do intensyfikowania oznak choroby, dokładne dane dotyczące temperatury ciała, stanu psychicznego i fizycznego pacjenta, apetytu, ewentualnych wymiotów, stolca, oddawania moczu czy bólu wraz z informacjami o wcześniej przeprowadzonych badaniach, a w przypadku ostrej choroby zakaźnej sprecyzowanie daty styczności osób postronnych z chorym; c) wywiadu obejmującego niedawno przebyte choroby, na przykład choroby zakaźne wieku dziecięcego, zabiegi operacyjne, wypadki, urazy, a także choroby przewlekłe (jej specyfika, przeprowadzone leczenie: stosowane lekarstwa, dawkowanie, ewentualne alergie na zastosowany lek oraz efekty wdrożonego leczenia), jak również informacja o szczepieniach, na przykład przeprowadzonych zgodnie z kalendarzem szczepień, o szczepieniach dodatkowych oraz o odczynach i powikłaniach poszczepiennych; d) wywiadu odnoszącego się do ciąży, porodu oraz okresu noworodkowego (wiadomości zebrane w tym wywiadzie powinny obejmować: przebieg ciąży, termin i informację w jaki sposób dziecko przyszło na świat – siłami natury czy przez cesarskie cięcie, w jakiej kondycji było dziecko po urodzeniu- ocena punktami w skali Apgar oraz informacje o terminie wystąpienia i przebiegu żółtaczki; e) wywiadu rozwojowego, który powinien obejmować rozwój psychomotoryczny dziecka w okresie niemowlęcym i dotyczyć takich faktów, jak na przykład unoszenie głowy, siadanie, wstawanie, chodzenie, pierwsze słowa, zdania, a także pierwsze zęby u starszych dzieci istotne będą informacje dotyczące wyników w nauce lub o ewentualnych problemach w szkole, jak również metoda odżywiania (czy w wieku niemowlęcym dziecko karmione było piersią, jak reagowało na nowo wprowadzane pokarmy, czy występowały alergie pokarmowe, czy dziecko oprócz pokarmów otrzymywało także suplementy witaminowe, a także jaki jest aktualny sposób odżywiania dziecka, jego upodobania kulinarne oraz apetyt; f) wywiadu rodzinnego, w którym pediatra powinien zawrzeć informacje na temat rodziców, rodzeństwa, a także chorób pojawiających się w danej rodzinie (alkoholizm, narkomania, alergie, choroby neurologiczne i psychiczne, cukrzyca, nieprawidłowości wrodzone, nowotwory) jednocześnie dobrze jest go rozszerzyć o wywiad epidemiologiczny; g) tymczasem treści obejmujące wywiad środowiskowy, winny dotyczyć warunków w jakich dziecko mieszka ( czy ma na przykład własny pokój, łóżko, czy jest narażony na ekspozycję alergenów-zwierzęta domowe ), jakie jest położenie materialne rodziny, a także czy dziecko uczęszcza do żłobka, przedszkola lub szkoły.[/read]

Badanie przedmiotowe wykonywane przez pediatrę

Po badaniu podmiotowym, lekarz pediatra rozpoczyna badanie przedmiotowe małego pacjenta, które oparte jest głównie na wywiadzie zebranym przez pediatrę. Najważniejszymi procedurami, na których bazuje lekarz są (w kolejności ich wykonywania): oglądanie, dotykanie, opukiwanie i osłuchiwanie.[read more=”Więcej” less=”Mniej”] Badanie przedmiotowe dotyczy fazy ogólnej oraz szczegółowej, a do jego przeprowadzenia potrzebne są stetoskop, aparat do mierzenia ciśnienia, latarka, taśma pomiarowa, termometr oraz waga. I tak, oględziny zaczynają się od badania ogólnego dziecka, to znaczy stanu jego świadomości, ułożenia ciała, sposobu poruszania się, zdolności nawiązywania kontaktu z otoczeniem, a także jego rozwój psychofizyczny. Analizie podlegają także proporcje ciała oraz typ budowy ( ektomorficzny, mezomorficzny – pośredni, endomorficzny), jak również pomiar masy ciała i wzrostu, oznaczenie wskaźnika masy ciała ( ang. Body mass index, BMI), porównanie wyników wymiarów dziecka z wartościami z siatek centylowych właściwych dla płci i wieku, kontrola węzłów chłonnych, stanu skóry ( elastyczność, zabarwienie, wilgotność, ciepłota, wykwity skórne), układu kostno – stawowego ( ewentualne deformacje kostne). Po badaniu ogólnym pediatra przechodzi do kontroli szczegółowej małego pacjenta. Diagnostyka polega na badaniu głowy, a więc części mózgowej czaszki, ciemiączka ( przedniego i tylnego) oraz części twarzowej , również na badaniu szyi, klatki piersiowej ( osłuchiwanie płuc, serca, badanie palpacyjne itp.), brzucha ( badanie palpacyjne, osłuchiwanie oraz opukiwanie jelit itp.), ponadto na badaniu naczyń obwodowych ( ocena tętna na tętnicach szyjnych zewnętrznych, promieniowych, udowych) oraz zewnętrznych narządów moczowo-płciowych ( u chłopców obecność jąder w mosznie, wielkość prącia, umiejscowienie ujścia cewki moczowej, stulejka, a u dziewczynek rozwój warg sromowych, ujście cewki moczowej, obecność wydzieliny w przedsionku pochwy).[/read]