Skóra
Głównym zadaniem skóry jest regulacja ciepłoty ciała, dostarczanie i przewodzenie bodźców czuciowych, zabezpieczenie organizmu człowieka przed wtargnięciem czynników chorobotwórczych oraz ochrona głębokich tkanek skóry przed wysuszeniem. Składa się ona z naskórka, skóry właściwej, tkanek podskórnych i struktur dodatkowych, takich jak włosy, paznokcie, gruczoły potowe, gruczoły łojowe. [read more=”Więcej” less=”Mniej”]
Podlega ona także ewolucji, wraz ze wzrostem i rozwojem człowieka, na przykład zmienia się pH skóry z kwaśnego w zasadowy, zależna od wieku jest też aktywność gruczołów podskórnych, która zmniejsza się do okresu dojrzewania (młodzieńczego). Choroby skóry natomiast, rozwijają się pod postacią ostrą lub przewlekłą i obligują do leczenia celem udaremnienia wtórnych zakażeń lub przewlekłych infekcji. Do najczęściej spotykanych urazów, zarówno u dzieci jak i u dorosłych, zaliczyć można oparzenia skóry. Pojawiają się one w następstwie urazu termicznego skóry i innych tkanek. Uraz ten może być spowodowany, na przykład przez czynnik cieplny, elektryczny, promieniowanie ultrafioletowe, jak też przez czynnik chemiczny. Symptomy uwarunkowane są od głębokości i rozległości oparzenia, i można je podzielić na : I stopień oparzenia (oparzenie powierzchowne); II stopień oparzenia (oparzenie częściowe skóry); III stopień oparzenia (całkowite poparzenie powierzchni skóry); IV stopień oparzenia (całkowite oparzenie). Leczenie uzależnione jest od ciężkości, rozległości, głębokości i powierzchni oparzenia. Rekonwalescencja po oparzeniu I stopnia odbywa się w warunkach domowych, natomiast II i III stopień leczy się w szpitalu. Niezmiernie ważną rolę podczas hospitalizacji pełni pielęgniarka pediatryczna, która na bieżąco dokonuje oceny objawów, uwalnia małego pacjenta od dolegliwości bólowych i złego samopoczucia, dba o ciszę i spokój, obserwuje i dokonuje pomiarów parametrów życiowych, wypełnia zalecenia lekarza dotyczące podawania antybiotyków oraz pozostałych leków jak też odpowiedniej diety, dba także o ułożenie dziecka w pozycji zapobiegającej powstawaniu przykurczów i powikłań. To właśnie pielęgniarka pediatryczna pomaga rodzicom w nawiązaniu kontaktu z psychologiem, psychoterapeutą, terapeutą zajęciowym, a także z pracownikiem socjalnym. Do obowiązków pielęgniarki pediatrycznej zaliczyć trzeba również działania edukacyjne, które sprowadzają się do wyjaśniania rodzicom i dziecku problemów, jakie związane są z oparzeniem, nauczenia rodziców pielęgnacji dziecka i sposobu postępowania z oparzoną powierzchnią w domu, zmiany opatrunków itp.. Ponadto pielęgniarka pediatryczna powinna umieć przekonać rodziców do współpracy z fizjoterapeutą( zwłaszcza w przypadku powstania przykurczów), rehabilitantem i przekonać do systematycznego realizowania ćwiczeń usprawniających, a przy oparzeniach powodujących problem natury estetycznej zaproponować współpracę i współdziałanie z psychologiem i psychoterapeutą. Również przy wsparciu emocjonalnym rodziców i dziecka, rola pielęgniarki pediatrycznej jest nieoceniona. W takich chwilach pomocne są także grupy wsparcia. Czasem, podczas leczenia możliwe jest wystąpienie powikłań, uzależnionych od rozległości, głębokości oparzenia, a także od okolicy ciała. Do najczęściej występujących zaliczyć można infekcję, posocznicę, zbliznowacenia, bliznowce, przykurcze stawów i mięśni oraz zaburzenia pracy nerek, kwasicę, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, niedowład lub utrata kończyn, ale też zaburzenia emocjonalne, takie jak zaprzeczenia czy bunt. To właśnie udział pielęgniarek pediatrycznych w trakcie hospitalizacji małych pacjentów ma niebagatelny wpływ na cały przebieg leczenia.[/read]
Złamania kończyn
Pod tym terminem kryje się jedno z najpopularniejszych obrażeń ciała, które wymaga interwencji lekarza i polega na częściowym lub też całkowitym przerwaniu kości (fractura ossis). Możliwe jest usystematyzowanie złamań kości zgodnie z uszkodzonymi tkankami, i tak podzielić je można na złamanie otwarte i zamknięte, czy też złamanie z przemieszczeniem ( w trakcie, którego odłamki kości ulegają przemieszczeniu) lub bez przemieszczenia. [read more=”Więcej” less=”Mniej”]
Charakterystyczną cechą złamania otwartego jest przerwanie skóry, które podczas złamania zamkniętego nie ma miejsca. Natomiast w sytuacji gdy nasada kości ulegnie złamaniu jej wzrost może zostać zatrzymany. Bez względu do jakiego uszkodzenia doszło, bezwzględnie trzeba udać się do szpitala, gdzie konieczna będzie interwencja lekarza ortopedy. Do charakterystycznych objawów złamania pojawiających się momentalnie po zdarzeniu należą bardzo silny, samoistny ból, który podczas ruchu jak też ucisku nasila się; obrzęk; utrudnienie bądź zupełna niemożność poruszania częścią ciała, która została złamana; deformacje miejsc dotkniętych urazem; wylewy podskórne, wybroczyny oraz sińce; przesadna ruchomość kończyny złamanej jako następstwo utworzenia się stawu rzekomego w miejscu złamania . Tymczasem u dzieci nie zawsze objawy złamania są rozpoznawalne, albowiem ich kości posiadają grubą okostną, która chroni je przed przemieszczaniem się odłamków. Takie złamania nazywa się „złamaniem zielonej gałązki” i są one trudne do zdiagnozowania nawet podczas rozpoznania radiologicznego. Po urazie, który najczęściej u małych pacjentów ma miejsce podczas intensywnych zabaw na dworze, ale także i w domu, należy jak najszybciej unieruchomić złamaną kończynę (jeśli jest to noga należy obwiązać ją z kijem lub deską, jeśli ręka to należy ustabilizować ją przy pomocy temblaka). W wypadku gdy w trakcie złamania doszło do krwawienia powinno się założyć dziecku uciskowy opatrunek i pojechać jak najszybciej do szpitala lub wezwać pogotowie ratunkowe. W zależności od tego, która kończyna uległa złamaniu i czy złamanie jest otwarte bądź z przemieszczeniem, działania medyczne i pielęgniarskie będą przeprowadzane w domu lub na oddziale szpitalnym. Pomoc medyczna w przypadku złamania sprowadza się do nastawienia uszkodzonej kości, następnie umieszczenie kończyny w szynie lub opatrunku gipsowym. Jeśli natomiast złamanie jest poważne i skomplikowane, potrzebne jest leczenie operacyjne z użyciem specjalistycznych narzędzi do złożenia złamanej kości, na przykład śrub, gwoździ czy płytek. Podczas terapii stosowane są także antybiotyki w celu ograniczenia ryzyka infekcji, leki obniżające ból, a także leki przeciw zakrzepowe. Jednak podczas leczenia i rehabilitacji złamań najważniejsze są działania pielęgniarskie, zarówno przeprowadzane w domu jak i w szpitalu. Poszkodowany po przebytym urazie ma mocno ograniczoną możliwość ruchu i pomoc osób trzecich jest absolutnie niezbędna. Pomoc pielęgniarska w szpitalu, a w domu zabiegi pielęgniarskie wykonywane przez rodziców sprowadzają się głównie do podawania leków zmniejszających ból; do dbałości o właściwe ułożenie dziecka, zależne od rodzaju unieruchomienia; obserwacji pod kątem symptomów wskazujących na wystąpienie infekcji oraz oceny funkcji neuronaczyniowych złamanej kończyny; monitorowania objawów wskazujących na wystąpienie komplikacji; pielęgnacji chroniącej leżące dziecko przed odparzeniami i odleżynami; do pielęgnacji i działań fizykoterapeutyczne; do stosowania odpowiedniej diety oraz do obserwacji, pielęgnacji i kontroli opatrunku gipsowego.[/read]